ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนเลยว่านี่เป็นกระทู้แรกของเรา(ขอแทนตัวเองว่าเราแล้วขอแทนชื่อแฟนเก่าเราว่า"ก" แล้วกันเนอะ) อาจมีผิดพลาดบ้างก็อย่าว่ากันนะ
เริ่มเรื่องกันเลยดีกว่า คือเรากับ ก เนี่ยคบกันตอนประมาณม.2(รู้สึกตัวเองแก่แดดมาก) แต่คือคบกันได้ประมาณ1เดือนเราก็รู้สึกว่า ก เปลี่ยนไปหลายๆอย่าง(ตรงนี้เราคิดไปเองทั้งสิ้น) แล้วก็มีปัญหาเรื่องของแม่ไม่อนุญาตให้เราคบกับ ก ด้วย ก็เลยทำให้เรากับ ก เลิกกันไป แต่พอประมาณช่วงม.3 ก ก็กลับมาขอคืนดีด้วยความที่เรายังรัก ก อยู่เราจึงตกลงกลับไปคบกันใหม่อยู่มาไม่นาน ก ก็มาบอกเราว่าเค้าขอโทษ เค้ายังลืม ป ไม่ได้(ป นี่คือคนที่ ก ไปคบด้วยช่วงที่เลิกกับเราไป) เราก็อื้มไม่เป็นไรเราเข้าใจ แต่ในใจนี่น้ำตาตกอ่ะ พอ ก เดินหายไปเราก็ร้องไห้กับเพื่อนแบบคือ ร้องไห้หนักมาก อะไรประมาณนั้น แล้วเราก็ยังมีคุยกับ ก บ้างแต่ก็น้อยมากๆ จนเราคิดว่าเราอาจลืม ก แล้วก็ได้ แต่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย สวรรค์กลั่นแกล้งให้เราสอบเข้าม.4ได้ห้องเดียวกับ ก ค่ะเราก็นึกว่าเราทำใจได้แล้วแต่ว่า แต่ปัญหาคือเค้าทำดีกับเรามากขึ้น ตอนที่เราไม่สบายก็ดูแลเราคือเราเจ็บขาถึงขั้นต้องใช้ไม้ค้ำแล้วเดินขึ้นอาคารเรียนไม่ไหว ก ก็ให้เราขี่หลังขึ้นอาคาร ดูแลเราคอยเป็นห่วงเรา มีการหยอกล้อกัน เราก็ไม่รู้ว่า ก คิดอะไรรึป่าวแต่เรารู้สึกว่าเรายังลืม ก ไม่ได้ และปัญหาสุดท้ายที่คอยกดดันเราก้คือ แม่ แม่จะคอยพูดเสมอว่าเรากับ ก เป็นเพื่อนกันน่ะดีแล้ว นู่นนี่นั่นสารพัด จนเราก็เล่าอะไรให้แม่ฟังก็ไม่ได้ อารมณ์ประมาณกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอ่ะคะ พอเวลาผ่านมาเรื่อยๆจนปีนี้ก็ขึ้นม.5แล้วก แต่ความรู้สึกนั้นมันก็ทวีคูณขึ้นเรื่อยจนไม่รู้จะทำยังไงดี (เรื่องที่เล่ามานี้ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องจริงทั้งสิ้น นี่แหละที่เค้าว่าชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร เราเชื่อแล้วจริงๆ)
ก็เลยอยากจะขอความเห็นของคนที่เข้ามาอ่านว่าเราควรทำยังไงต่อไปดี ตอนนี้เราคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ
ลืมแฟนเก่าไม่ได้ทำไงดี(อยู่ใกล้ๆกันทุกวัน)
เริ่มเรื่องกันเลยดีกว่า คือเรากับ ก เนี่ยคบกันตอนประมาณม.2(รู้สึกตัวเองแก่แดดมาก) แต่คือคบกันได้ประมาณ1เดือนเราก็รู้สึกว่า ก เปลี่ยนไปหลายๆอย่าง(ตรงนี้เราคิดไปเองทั้งสิ้น) แล้วก็มีปัญหาเรื่องของแม่ไม่อนุญาตให้เราคบกับ ก ด้วย ก็เลยทำให้เรากับ ก เลิกกันไป แต่พอประมาณช่วงม.3 ก ก็กลับมาขอคืนดีด้วยความที่เรายังรัก ก อยู่เราจึงตกลงกลับไปคบกันใหม่อยู่มาไม่นาน ก ก็มาบอกเราว่าเค้าขอโทษ เค้ายังลืม ป ไม่ได้(ป นี่คือคนที่ ก ไปคบด้วยช่วงที่เลิกกับเราไป) เราก็อื้มไม่เป็นไรเราเข้าใจ แต่ในใจนี่น้ำตาตกอ่ะ พอ ก เดินหายไปเราก็ร้องไห้กับเพื่อนแบบคือ ร้องไห้หนักมาก อะไรประมาณนั้น แล้วเราก็ยังมีคุยกับ ก บ้างแต่ก็น้อยมากๆ จนเราคิดว่าเราอาจลืม ก แล้วก็ได้ แต่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย สวรรค์กลั่นแกล้งให้เราสอบเข้าม.4ได้ห้องเดียวกับ ก ค่ะเราก็นึกว่าเราทำใจได้แล้วแต่ว่า แต่ปัญหาคือเค้าทำดีกับเรามากขึ้น ตอนที่เราไม่สบายก็ดูแลเราคือเราเจ็บขาถึงขั้นต้องใช้ไม้ค้ำแล้วเดินขึ้นอาคารเรียนไม่ไหว ก ก็ให้เราขี่หลังขึ้นอาคาร ดูแลเราคอยเป็นห่วงเรา มีการหยอกล้อกัน เราก็ไม่รู้ว่า ก คิดอะไรรึป่าวแต่เรารู้สึกว่าเรายังลืม ก ไม่ได้ และปัญหาสุดท้ายที่คอยกดดันเราก้คือ แม่ แม่จะคอยพูดเสมอว่าเรากับ ก เป็นเพื่อนกันน่ะดีแล้ว นู่นนี่นั่นสารพัด จนเราก็เล่าอะไรให้แม่ฟังก็ไม่ได้ อารมณ์ประมาณกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอ่ะคะ พอเวลาผ่านมาเรื่อยๆจนปีนี้ก็ขึ้นม.5แล้วก แต่ความรู้สึกนั้นมันก็ทวีคูณขึ้นเรื่อยจนไม่รู้จะทำยังไงดี (เรื่องที่เล่ามานี้ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องจริงทั้งสิ้น นี่แหละที่เค้าว่าชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร เราเชื่อแล้วจริงๆ)
ก็เลยอยากจะขอความเห็นของคนที่เข้ามาอ่านว่าเราควรทำยังไงต่อไปดี ตอนนี้เราคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ